Onder de brug - KonkreetNieuws

Afgelopen weekend raakte ik aan de praat met een gozer van een jaar of vijfentwintig. Het was tijdens de opening van een expositie in Galerie Haags aan de Koningin Emmakade. Hoofdschuddend was hij naast me komen staan bij het openingstoespraakje en toen iedereen was uitgeklapt zei hij: “Wat een gelul hè. Waarom is het nou niet mogelijk om een goed verhaal op te hangen, of iets met humor te doen. Altijd dat stomme geblabla. En het gekke is, hoe zweveriger het taalgebruik, des te slechter is de kunst!” Net toen ik hem antwoord wilde geven, zag ik dat zijn blik gefocust werd op de voorbij komende dienbladen. Hij griste er twee wijntjes af, die hij in één teug achterover sloeg. “Zo!”, zei ik, “jij spuugt er ook niet in.” “Nee man”, vervolgde hij, “ik sta de godganse dag al droog. Ik zal me trouwens even voorstellen: Ik ben Wouter van de Veen. Ik ben niet van hier hoor, ik kom van Gasteren weg. Dat ligt in de buurt van Assen. Ik zou kunstgeschiedenis gaan studeren in Leiden. Maar ja, je weet hoe dat gaat hè, als Drent in de grote stad. Op kamers gegaan, stappen, zuipen, hoeren en snoeren en na een maand of zes had ik geen cent meer. Als ik ’s morgens wakker werd moest ik eerst een borrel. Nou je begrijpt het al, m’n kamer uit gelazerd en dan komt er van studeren geen pest terecht. Dus sinds een jaar slaap ik onder de brug. Ja, ik heb wel eens een plekje waar ik een paar dagen kan blijven, maar als ze in de gaten krijgen dat de voorraadkast leeg is, moet ik weer opkrassen. Dus tegenwoordig loop ik openingen en exposities af, daar is altijd wat te bikken en soms wat te knagen en het blijft dicht bij de studie kunstgeschiedenis.” “Maar waarom ga je dan niet terug naar je ouders”, onderbrak ik hem. “Ach meneer”, zei hij, “die ouwe ziet me aan komen. Ik ga”, zei hij in de rondte speurende, “eens kijken of er nog een bedje voor de nacht te regelen is.” En verdween tussen het galeriepubliek. Een half uurtje later zag ik hem geanimeerd pratend met een vrouw, die zijn moeder had kunnen zijn, het pand verlaten. Fijn dacht ik bij mezelf: Die kom ik vanavond bij mij onder de brug niet tegen.

Tussen 2015 en 2020 schreef Frans de Leef voor de KonkreetNieuws precies 21 columns over een schat aan onderwerpen. Van ‘Ovonde’ tot ‘Kouwe Kak’, van ‘Loksen’ tot ‘Haagse Bluf’. Frans eindigde zijn bijdrage aan KonkreetNieuws met ‘Krimp’, over de gestage teloorgang van het mannelijk geslacht. Zijn columns waren altijd goed voor minstens een glimlach en vaak een schaterlach. We bedanken Frans voor al zijn humorvolle columns. We missen ze nu al!