Het wordt koud in Den Haag

Het was snijdend koud op de Valkenboslaan en zoals gewoonlijk zag ik, toen ik de hoek om kwam, bus 21 net bij de halte wegrijden. Dat geluk heb ik maar al te vaak. Op het roestvrijstalen bankje in de abri zat een vrouw van rond de zeventig in elkaar gedoken kou op te trekken. “Hij rijdt net weg”, zei ze. “Vervelend hè, dat wordt een stief kwartiertje kleumen.” “Tja”, zei ik en dook nog wat dieper in mijn kraag. “Het wordt koud in Den Haag”, vervolgde ze. “Het wórdt koud? Het ís koud!” antwoordde ik. “Nee”, zei ze, “dat bedoel ik niet. Ik bedoel het wordt koud in Den Haag. Koud, kil en afstandelijk. Alles is onpersoonlijk en ingewikkeld geworden. Soms snap ik er niets meer van. Ik kom net bij het stadsdeelkantoor vandaan. Wat denkt u meneer, je wordt niet eens meer normaal geholpen. Je moet een afspraak maken en bij voorkeur via het internet. Ik heb niet eens een computer! Dus moet ik m’n kleinzoon – die nooit tijd heeft – vragen om dat voor me te regelen. Ja, ik kan zelf ook wel 14070 bellen, maar dan krijg je zo’n callcenter en ik weet niet of het aan mij ligt, maar echt veel verder hebben die mij nooit kunnen helpen. Het is net wat ik zeg, al dat automatiseren maakt het niet simpeler. Je kunt ook bijna nergens meer normaal betalen, ik bedoel gewoon met geld. Laatst, nog net voor de Corona, waren we in Diligentia. Gaan we na afloop wat drinken, kunnen we alleen met plastic betalen. Ja, en dat niet met je pincode. Nee, met je pas tegen het pinapparaat. Floep zevenvijftig armer en drie pilsjes rijker. Een fooitje voor de barman zit er dus niet meer in. En dat allemaal omdat het snel en efficiënt moet. Ik weet niet of het u weleens opvalt, maar als je zo’n pinner voor je hebt bij de supermarktkassa, dan duurt het negen van de tien keer twee keer langer dan bij contant. Om het maar niet te hebben over de zelfscanners, laat staan die OV-chipkaart. Wat was er mis met de strippenkaart? Die moest je laten afstempelen door de buschauffeur. Dan had je persoonlijk contact. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig.” “Over de OV-chipkaart gesproken”, onderbrak ik haar, “de bus komt er aan.” “Mooi”, zei ze, “dan wens ik u een goede reis.” De vrouw stond op, glimlachte en verdween met kleine kordate stapjes richting Weimarstraat.

Tussen 2015 en 2020 schreef Frans de Leef voor de KonkreetNieuws precies 21 columns over een schat aan onderwerpen. Van ‘Ovonde’ tot ‘Kouwe Kak’, van ‘Loksen’ tot ‘Haagse Bluf’. Frans eindigde zijn bijdrage aan KonkreetNieuws met ‘Krimp’, over de gestage teloorgang van het mannelijk geslacht. Zijn columns waren altijd goed voor minstens een glimlach en vaak een schaterlach. We bedanken Frans voor al zijn humorvolle columns. We missen ze nu al!