Een oproep voor een solide plan WONEN IN DE WIJK voor de Hondiusbuurt

Foto: Jim Bender

Vlak voor de coronacrisis verhuisde Pieter-Jan Oddens, communicatieadviseur, naar de Hondiusbuurt. Contact maken met buurtbewoners ging toen lastig, maar dat kwam later helemaal goed, en hij zet zich nu actief in voor de buurt.

Toename van overlast
“Sinds ik hier woon, zie ik veel wat me niet bevalt, en daar sta ik niet alleen in. Veel oudere mensen zijn de afgelopen tien jaar verhuisd of overleden. De sociale cohesie is verdwenen en daarmee het woonplezier. Er is een toename van overlast, lawaai en agressie. Voor je ogen wordt er gedeald, op De Verademing maar ook op straat. Toen er meer duidelijkheid kwam over het buurthuis in de Hondiusstraat besloot ik me actief voor de buurt in te zetten.”

Participatiebeleid
Voor de zomer werd buurthuis Hondiushof – vervanging van het oude pandje in de Hondiusstraat – eindelijk geopend. De buurt wordt betrokken bij de programmering en bewoners doen zoveel mogelijk zelf; dat is het beleid van de gemeente en de taak van welzijnsorganisatie Wijkz.
Maar dat gaat niet zomaar, vertelt Pieter-Jan: “De frustratie bij bewoners over de afgelopen jaren is groot. De eerste bewonersavond over de programmering vertelden bewoners hoe het eraan toegaat in de buurt en op het Hondiusterrein. Over de toename van het aantal hangjongeren, zwervers, drugsgebruikers en dealers. Over toegenomen geluidsoverlast, agressie, provocaties en intimidatie op straat.

Vroeger en nu
Vroeger kende je jongens én hun ouders, uit de buurt of uit het buurthuis, vertelden bewoners. Zo verwoordt Pieter-Jan de ervaringen van bewoners: “De jongens die nu tot laat op het terrein en in de buurt rondhangen, komen niet uit de buurt, en worden agressief en als iemand wat van hun gedrag zegt. Bewoners kennen hen niet.”

Niet serieus genomen
Er is een verschil tussen kinderen die wat rondhangen en soms brutaal zijn en jongeren die ronduit agressief worden. Dat zien bewoners ook, vertelt Pieter-Jan. “Voor de laatsten hebben zij geen goed woord. Maar wat hen vooral stoort, is dat ze uiteindelijk niet echt serieus genomen worden. Niet door de gemeente, niet door de politie en niet door Wijkz.”

Sociale veiligheid
Pieter-Jan: “Volgens de gemeente en Wijkz moeten bewoners zelf voor hun sociale veiligheid zorgen.’’ Hoe? “Door bijvoorbeeld zelf ’s avonds het hek van het terrein te sluiten en de jongeren die er dan nog zijn te laten vertrekken. En actief te participeren in de programmering van het buurthuis; dat betekent vooral veel aanwezig zijn.’’ Hij benadrukt dat veiligheid en serieus genomen worden de basis voor participatie is. “Dat missen bewoners.’’ Zijn kritiek op Wijkz, en daarmee ook de gemeente, is best fel: “Het buurthuis is mooi maar niet hufterproof, het heeft wat van een prestigeproject.” En het hek? “Na veel gedoe hoeven bewoners nu niet meer af te sluiten, het rolhek gaat automatisch open en dicht.”

Betrokken bewoners
Wat Pieter-Jan opvalt bij bewonersvergaderingen, en erg waardeert, is de betrokkenheid en welwillendheid  van bewoners. Die is door de jaren heen niet veranderd. Hij roept gemeente, Wijkz en politie op: “Neem bewoners serieus en maak met hen een solide plan om de sociale veiligheid te verbeteren, waarin alle partijen een aandeel leveren, niet alleen de bewoners”.