De Duitsers houden hun razzia’s altijd in de kleine uurtjes. Daarom zit Henk ‘s nachts te kleumen in een klam hol dat in de grond is uitgegraven. Sinds Fake Krist, die vuile verrader, door het verzet van zijn fiets is geschoten zijn de moffen feller geworden. Waarom moest die NSB’er uitgerekend vanuit de Bavoschool aan de Westergracht worden neergelegd, net toen Henk daar vast werk had als onderwijzer! Aan die oproep om op Texel aan de Atlantikwal te gaan werken is ie mooi ontkomen. Ook omdat hij onmisbaar is bij de Haarlemse Volkskeuken! Dat heeft hij zwart op wit met de handtekening van de burgemeester eronder. Helaas zijn zulke briefjes inmiddels niks meer waard. En na het omleggen van Krist moet hij zéker duiken want toen vroeg in de ochtend de schoten vielen was hij al op school. Als represaille hebben ze bij de Sint Bavo tien verzetsmensen gefusilleerd. Haarlem wordt te gevaarlijk voor Henk. Zijn helpers hebben een onderduikplek voor hem gevonden in een veilige uithoek van West-Friesland. Maar hoe komt hij daar? Openbaar vervoer is er niet meer. Fietsen die nog niet door de moffen zijn gejat worden verborgen gehouden. Hij zal het hele eind moeten lopen. Henk kijkt naar zijn haveloze schoenen, afgetrapt, gaten in de zolen. Die gaan het niet houden. Dan valt hem in dat een van zijn leerlingen de zoon van een schoenmaker is.
In het geniep sluipt hij het winkeltje binnen. “Zeg het eens meester?” Iedereen weet hoe de vlag erbij hangt dus een paar woorden zijn genoeg. “Laat maar eens zien.”
De schoenmaker pakt Henks schoeisel tussen duim en wijsvinger en schudt misprijzend het hoofd. Dan loopt hij ermee naar achteren. Hij is snel terug en zet zomaar een glimmend paar schoenen op de toonbank. Zo te zien is er weinig op gelopen.
“Kijk even of ze passen. Wat dat kost? Dat kan jij niet betalen meester. Neem maar mee.”
Henk loopt tot voorbij Wervershoof. De boerderij is een toevluchtsoord voor onderduikers en hongerlijders. Er is gastvrijheid, er is genoeg te eten en er is warmte. Bovendien duurt het nog maar kort tot de bevrijding.
Dat verhaal van die schoenmaker kon mijn vader niet met droge ogen vertellen.
Henk onderhield zijn schoeisel met zorg en lette erop dat ook zijn kinderen met gepoetste stappers de deur uit gingen.
Bert de Croon
