Foto: Jim Bender
Een grote ergernis, maar met Haagse humor
In januari 1988 schreef Cees Grimbergen een hele versie van Vrij Nederland vol over de Weimarstraat, de straat waar hij geboren is. Ook Ruud van der Geest kwam aan het woord. De toen 22- jarige Ruud, schoenmaker en filiaalhouder bij zijn oom, op Weimarstraat 205: “Mijn oom zei altijd: we moeten naar de Weimarstraat. Een collega riep steeds: ga daar niet heen, dat is afgelopen. Mijn oom had gelijk, Gezellig dat het is”. Ze begonnen in het derde deel, en verhuisden naar het middelste deel. Ruud wilde de zaak van zijn oom graag overnemen en dat gebeurde in 1995. Als 6-jarig jongetje wandelde Ruud al door de Weimarstraat Hij groeide op in Den Haag West maar zijn opa en oma woonden in de buurt, in de Mariottestraat. Nu is hij vertrokken, 19 oktober was de laatste dag van de door iedereen gekende schoenmaker van de Weimarstraat.
Scherp en bij blijven
“Het vakmanschap is alleen maar verbeterd”, vertelt hij. “Ik haalde het diploma orthopedisch voetbedspecialist en het diploma orthopedische aanpassingen van confectieschoenen. Als éénpitter is het ook heel belangrijk om scherp en bij te blijven. Juist aanpassingen aan gewone schoenen zijn zo belangrijk”, benadrukt hij. “Na een heupoperatie is er echt heel veel mogelijk, een centimeter erbij of eraf doet wonderen en dan hoeven mensen echt niet aan de dure orthopedische schoenen.”
Van kwaliteit naar wegwerp
Als ze maar goed zijn! Want dat is bij Ruud ook niet veranderd, sterker: zijn ergernis over slechte kwaliteit schoenen nam door de jaren heen alleen maar toe: “Funest voor je lichaam, funest voor het milieu. Dertig jaar geleden was er een groot aanbod aan Europese schoenen van hoge kwaliteit. Die kostten wat, maar je deed er jaren mee en mensen lieten ze maken als er iets kapot was. Gebeurt niet meer, mensen kopen flodderschoenen van ver weg, gemaakt tegen hongerloontjes.” En dat laat hij – zoals vaste klanten weten – ook duidelijk horen. “Wel ecologische vlastassen, maar waardeloze wegwerpschoenen van de andere kant van de wereld. Met Haagse humor hè! Maar dat begrijpen veel mensen uit de wijk niet meer.”
De wereld staat in brand
“Geluk zit niet in een dure auto, echt niet! Voor mij zit geluk in elke dag thuiskomen, bij mijn gezin, en de hond weer zien. Geluk zit in het besef dat we hier veilig zijn, terwijl de wereld in brand staat. En dan erger ik me enorm aan gezeur over veters of gezeur dat iets niet meteen klaar is. Of over lawaai, verzin het, mensen velen niets meer. Wees blij met wat je hebt!”
Er vallen weer gaten
De straat veranderde. Hij loopt er net als 54 jaar geleden op zijn gemak doorheen, voelt zich er helemaal thuis maar maakt zich wel zorgen. “De komende tijd verdwijnen er weer veel winkels en wat komt er voor terug? De huren zijn veel te hoog. Komt er iets voor terug?” Hij weet ook goed wat er mist en wat een oplossing zou zijn. “Je kan hier niet funshoppen, er is het noodzakelijk kwaad en meer niet, mensen blijven niet hangen, lopen nergens even naar binnen. Een Bruna bijvoorbeeld zou zomaar een kanteling kunnen zijn.”
Niet tot mijn 67e
“Ik ben 60 en – hoeveel mazzel ik ook heb met mijn gezondheid – dat ga ik toch merken. Ik zie mezelf dit niet meer doen tot mijn 67e. Twee jaar geleden vroeg de eigenaar van MK Skiservice al of ik daar wilde komen werken. En nu kreeg ik een goed uitkoop-aanbod van mijn huisbaas. De puzzelstukjes vielen in elkaar: een uitgelezen kans. En die moest ik grijpen. Bij MK Skiservice ga ik skischoenen aanpassen, bootfitting heet dat. Weet je niet wat dat is?” Lachend: “Kijk maar op google.”
Gezelligheid en geouwehoer
Wat hij gaat missen? “Dat weet ik nog niet. Gewoon om half zes naar huis, heerlijk. Geen gezeur, geen zorgen over je inkomen, je niet de pleuris hoeven werken, geen gezeik over belastingen, van de gemeente en van sommige klanten, heerlijk.” Na een stilte – en dat is heel bijzonder: “De old-school klanten, die ga ik missen. Nee, de anderen ook. De jongere garde, de nieuwe bewoners met flodderschoenen, die ook. De gezelligheid en het geouwehoer. Dat zal ik missen. Maar jullie zien me nog wel hoor, het is een van mijn vaste fietsroutes, ik zwaai!”
