Tekst: Anneke de Graaf Foto: Lisa Koolhoven
Op vrijdag 21 juni vond in Buurt-en-Kerkhuis Bethel de Wake voor vluchtelingen plaats. Dit is een initiatief dat Stek (Stichting voor Stad en kerk) jaarlijks rond Wereldvluchtelingendag organiseert. Niet lang daarvoor opende Sjaak Bral in Bethel de fototentoonstelling ‘Ongedocumenteerd en op leeftijd’. Dit jaar koos Stek ervoor de School van Barmhartigheid – een Stek-project voor middelbare scholen – naar Bethel te brengen.
Ongedocumenteerd
Tijdens de Wake voor vluchtelingen stonden met name ongedocumenteerde vluchtelingen centraal. ‘Ongedocumenteerd’ wil zeggen: zonder geldige verblijfsvergunning. Deze vluchtelingen hebben allen een eigen verhaal en reden om hier te zijn. Zo is in de tentoonstelling ‘Ongedocumenteerd en op leeftijd’ onder andere het verhaal van Ruth uit Pakistan te lezen. Toen tijdens haar werk als vroedvrouw een baby overleed, moest ze vluchten omdat de familie haar wilde aanklagen. Anadike uit Nigeria moest vluchten toen hij werd aangevallen en toegetakeld omdat hij homo is. Vaak zijn de vluchtelingen jarenlang ‘onderweg’, zonder verblijfstatus, vaak inmiddels op leeftijd en kampend met ziektes. Terwijl ze hier in veel gevallen tientallen jaren hard hebben gewerkt, in de schoonmaak, horeca en kassen.
School van Barmhartigheid
Stek trekt zich het lot van ongedocumenteerden aan en biedt met het ‘Wereldhuis’, een community voor en door mensen zonder papieren, een plek in Den Haag waar zij zonder geldige verblijfsvergunning terecht kunnen. Voor steun en advies of om elkaar te ontmoeten. “I have found love in this project”, aldus Mark. Samen met in totaal tien mensen die zonder geldige verblijfsdocumenten in Den Haag zijn, vertelt Mark al enige jaren zijn verhaal aan middelbare scholieren. De School van Barmhartigheid bereikte zo al 3000 jongeren en liet hen nadenken en in gesprek gaan over barmhartigheid. Wat is het, wat betekent het voor jou en wat kun je voor een ander betekenen? De leerlingen op scholen kunnen soms best kritisch reageren, maar ze mogen Mark alles vragen. Hij vindt het goed om aan dit project mee te doen: “Ik vind het prettig om mijn naam te kunnen geven, mijn verhaal te vertellen en me te mogen laten zien.”
In gesprek
Naderhand gingen de aanwezigen over het thema barmhartigheid in groepjes in gesprek, waaronder ook kinderen die samen met hun ouders deelnamen: “Ik vind het belangrijk dat ze buiten hun eigen bubbel leren kijken.” “Barmhartigheid is het zien van de ander en nabijheid voelen”, is de conclusie van een van de groepjes. En daarbij het belang van gelijkwaardigheid in contact, wat ontstaat als de ander ook iets terug mag doen.
Viering
Na het delen van de bevindingen was het tijd voor een heerlijke maaltijd, gekookt door Hoda van het Wereldhuis. Gevolgd door een viering met gedichten, stilte en gebed, waarin steeds de mens op de vlucht en het zien van de ander, centraal staan. Jos Vermunt begeleidde op piano en Anan Al Kadamani speelde meditatieve Arabische klanken op zijn viool. Hij vluchtte zeven jaar geleden met zijn instrument uit Syrië. In Nederland kon hij zijn opleiding aan het conservatorium hervatten, waar hij cum laude afstudeerde.