Als goede gastvrouw vertrekt mama naar de keuken om koffie te zetten. Oom Gé heeft daar kennelijk op gewacht. Met een vette knipoog doet hij een greep in de wasmand en tot mijn verbijstering begint hij haastig het fris gewassen ondergoed van mama over de vitrage te draperen. Binnen een minuut hangt daar een assortiment directoires, bh’s en hygiënische accessoires voor de hele buurt te kijk.
“Oh, Gerard!” Bruusk zet mama het blad met koffie en koek op de salontafel en haastig grist ze haar lingerie bij elkaar. Oom Gé kijkt schaterend toe.
Oom Gé, dat was me er eentje! Toen de buurvrouw haar verjaardag vierde stond er een bord in haar tuin: “Hoera, Jo 80!”. Zij werd die dag 65. Aan de buitenspiegel van de fonkelnieuwe auto van de buurman hing opeens een kleurig label: gratis meenemen. Een vijvertje kon zonder aanwijsbare oorzaak rood kleuren en tuinkabouters konden zomaar verhuizen. Met drogend wasgoed wist Gé van alles uit te richten.
Zijn repertoire leek onuitputtelijk en van ophouden wist hij niet.
Tot hij op een zonnige voorjaarsmorgen zijn schuurtje niet open kreeg. Deur dichtgeschroefd. Daarachter stonden de fietsen waarop hijzelf naar zijn werk en de kinderen naar school zouden gaan. Helaas stond daar ook de gereedschapskist. Een schroevendraaier zou handig zijn maar bij de buren deed niemand open. Dan maar even met de auto naar de ijzerwarenzaak. De zeegroene Ford Taunus 12M stond zoals altijd keurig geparkeerd langs de sloot. Alleen rustte die nu op blokken en waren de wielen netjes opgestapeld. De moeren hingen in een zakje aan de buitenspiegel.
Dat de banden leeg waren merkte Gé pas later want Gerard junior deed ineens erg opgewonden. “Moet je kijken pa!” Hij wees naar de wilgen die lang niet geknot waren. Tussen de uitlopers waren fietsbanden, velgen en zadels gestoken. Een boterhamzakje met ventielen dat ergens onderaan bungelde completeerde het cyclorama. Hoewel de schuur nog steeds potdicht was kon Gé wel raden waar de boomdecoratie vandaan kwam. Ook begreep hij dat de demontage van het rijdend materieel de krachten van één buurman te boven waren gegaan. Men had de handen ineengeslagen.
Tegen zonsondergang had Gé alles weer rijklaar, in z’n grimmige eentje. Sindsdien werd het rustiger in de buurt, maar ook saaier.
Bert de Croon