Bowie: een extra huiskamer

Bretagne. Dat staat in het geheugen gegrift van de Dames. Rotsige strandjes en kleine vissersbootjes die hun vangst aan land brengen. Daar op de kade aten we vaak mosselen: zilt, zoetig en natuurlijk veel te veel. Met door madame zelf gemaakte mayonaise en patat. Als de golven niet te hard tegen de rotsen beukten en het zonnetje scheen, oh, wat waren we daar gelukkig.

Nduja

Deze keer lunchen we met mosselen bij Bowie. In onze eigen wijk. De hoeveelheden zijn teruggebracht tot behapbaar: een bord in plaats van een hele pan. Op smaak gemaakt met venkel en pittige Calabrische worst, nduja (€ 14). Je kan het heerlijke zuurdesembrood lekker soppen in de saus. De bijbestelde frietjes en mayo (€ 5) zijn heerlijk, maar niet zelfgemaakt. ‘Toch bijna Bretagne’, vergeeft mevrouw Voller. Haar wederhelft kiest voor ravioli met ricotta en citroen (€ 19). Een heerlijk fris lunchgerechtje, aangevuld met een salade van raapstelen met ingelegde uitjes en feta (€ 6). ‘Net brandnetel’, giechelt mevrouw Vol, wanneer de haartjes van de raapstelen haar huig kietelen.

Zomerzonnetje

Vooraf nemen we nog een oestertje (€ 4 per stuk) met een fris glas rosé van Chateau Barbanau uit de Provence (€ 8,50). Dat is een van de twee mousserende, vijf witte, twee rosé en vier rode wijnen die Bowie op glas schenkt. Er valt dus wat te kiezen. In het zomerzonnetje genieten we op het geweldige terras, met uitzicht op de majestueuze lindes en de al even mooie gevels van de Regentesselaan. Zoals het buiten prachtig is, zo is het binnen ook. De inrichting van Bowie is van een tijdloze schoonheid – zo slim bedacht dat je denkt dat het er altijd al was. Mooi timmermanswerk en een prachtige granitovloer. Pronkstuk is de wijnkast, waar ook echt een hele mooie selectie aan wijnen in staat. Niet van over de hele wereld, alleen van dichtbij.

Lekkerbekken

Bowie trekt nieuw publiek naar de wijk, veel jonge mensen, die zo’n glaasje of zelfs hele fles makkelijk kunnen of willen betalen. Maar de Dames spotten ook veel lekkerbekken uit de buurt, die hier vroeger ook al zaten, toen Monica Braccini nog de scepter zwaaide over haar Italiaanse restaurant. De Dames hebben fantastische herinneringen aan Da Braccini. Dus proosten we nog even op Monica met een glaasje limoncello. Dat blijkt nog steeds niet ons ding. Hoe geweldig ook gemaakt misschien, hetzelfde gevoel als vroeger komt meteen terug: alsof je je tanden poetst met Dubro.

Kraanwater

De Dames vinden Bowie een enorme aanwinst voor de wijk (en een gezellige extra huiskamer voor henzelf). De attente en kundige bediening, de fles koud kraanwater die gewoon kosteloos klaarstaat op elk tafeltje, de slim bedachte menukaart van ontbijt tot en met diner, de zonwering met ingebouwde terrasverwarming die niet alleen de grootste hitte tegenhoudt, maar ook de regen en de kou. Kortom, het is goed toeven hier. Als de Dames nog iets op te merken hebben, is dat de menukaart (te) weinig verandert voor de regelmatige gasten. Misschien zijn wat aanvullende daggerechten uit het seizoen een idee?