Eind jaren vijftig van de vorige eeuw deed het ‘no iron overhemd’ zijn intrede in huize Schwab. De naam suggereert het al. Het overhemd, van synthetische vezels gemaakt, hoefde niet gestreken te worden, mits, na de was, kletsnat opgehangen. Het ‘no iron overhemd’ was spierwit. Mijn twee oudste broers waren destijds fanatiek op vrijersvoeten en wilden er dus knappies bij lopen. En omdat ze het daarmee nogal druk hadden hingen er bij ons in de badkamer constant van die hemden boven het lavet uit te druppelen; ontzettend irritant als je als jongen van 8 in bad wil.
Voor hen die het lavet niet kennen, Wikipedia omschrijft ze als volgt: — Een lavet houdt het midden tussen een gootsteen en een badkuip en werd vooral in de jaren vijftig en jaren zestig van de 20e eeuw toegepast in de sociale woningbouw. – Door middel van een hulpstuk was het lavet tijdelijk om te bouwen tot een wasmachine.
Voor mijn moeder was het ‘no iron overhemd’ echt een enorme uitkomst, want ze had een broertje dood aan strijken. Ik had enorm de pest aan die druppelende kledingstukken, die je maar niet zo even ergens anders uit kon hangen. Ik denk dat ik daarom nog steeds uitsluitend katoenen bloezen heb, die ik om de zo veel tijd braaf strijk.
Ik kwam hier allemaal op toen ik onlangs weer eens een afgedankte strijkplank op de middenberm van de Regentesselaan aantrof. Het eerste wat ik dacht was: “Nou, die is er ook pas laat achter gekomen dat er tegenwoordig ‘no iron overhemden’ zijn.”
René Schwab
