Mijn toekomstige ouders trouwden een half jaar na de bevrijding. De bezetters hadden voor de aanleg van hun Atlantikwall een flink deel van Den Haag platgelegd. De bevrijders hadden nog bijgedragen aan de verwoesting met een “vergissingsbombardement”. Onder die omstandigheden was zelfstandig wonen een onvervulbare droom. De jonggehuwden moesten inschikken, goedschiks of kwaadschiks. Of hun kamers vrijwillig of op vordering van de gemeente beschikbaar kwamen heb ik niet kunnen achterhalen. Hoe dan ook, mijn ouders hebben in prima verstandhouding drie jaren lang ingewoond bij de familie Brouwer. Zo geviel het dat ik ter wereld kwam als kamerbewoner in onderhuur, hoek Beeklaan/Kepplerstraat, boven ijssalon Roma.
De heer Brouwer was een van de eerste zendamateurs en als zodanig een pionier en een man van kennis. Mijn vader had dan ook groot respect voor Brouwer hoewel deze spijtig genoeg niet in God geloofde. Wat betreft het bovenzinnelijke gaapte er een onoverbrugbare kloof tussen Brouwer en mijn pa die ultramontaans katholiek was. Brouwer vertrouwde uitsluitend op eigen waarneming en nooit was het signaal van een opperwezen via enige frequentie tot hem doorgedrongen. Niettemin beschikte Brouwer, zij het niet uit openbaring dan toch door ondervinding, over veel wijsheid. Die deelde hij kwistig. “Henk, jongen, het gaat in de wereld maar om een ding”, hield hij mijn pa voor, “hoe krijg ik jouw centen in mijn zak!” Dat was Henk uit het hart gegrepen. Centen bezat hij weinig, kwartjes nog minder en guldens liet Henk ongaarne rinkelen. Prijslabels aan kleding- of meubelstukken negeerde hij principieel. Meermaals moesten mama en ik toezien hoe de kritische fase aanbrak waarin een getergde middenstander zenuwvlekken in het gelaat kreeg omdat hij al marchanderend met pa zijn marge zag verdampen. Aangaande zuinigheid met schaarse middelen zaten de heer Brouwer en mijn vader dus wel op een lijn.
Bij het aanbreken van de jaren 50 verhuisden we naar een flatje in Moerwijk. Eindelijk een eigen voordeur! Later ging ik met pa nog eens langs bij de gemoedelijke godloochenaar die ons kleine gezin leefruimte had verschaft. Ten afscheid haalden we beneden bij Roma ’n ijsje. Zonder omhaal betaalde pa het luttele bedrag dat op de prijslijst stond.
Bert de Croon
