Rond 1930 verhuisden mijn grootouders met hun twee kinderen van Rotterdam naar Den Haag. Ze woonden op vijf adressen in het Regentesse– en Valkenboskwartier. Mijn oma was heel statusgevoelig, elke verhuizing iets meer ‘op stand’. Ze eindigde aan de Copernicuslaan. Dat was een geweldig huis: kamer en suite, drie slaapkamers en een vestibule. Haar uiteindelijke doel, de Regentesselaan, heeft ze niet gehaald. Op hoge leeftijd verhuisde ze naar een bejaardentehuis in Peize (Drenthe) waar mijn moeder woonde.
In 1985 verhuisde ik met partner en kind naar de Regentesselaan. Toen mijn oma dat hoorde, raakte ze in extase: “Dat oma dát nog mag meemaken, haar kleinzoon gaat wonen aan de Regentesselaan. Moorddadig!!”
Alles wat mijn oma prachtig vond, was moorddadig.
Maar in 1985 was het stuk Regentesselaan tussen het plein en de Loosduinseweg door buitensporige kamerverhuur en huisjesmelkerij behoorlijk verloederd. De prijs was er ook naar. De 95 vierkante meter woonoppervlak op de parterre moest, ondanks de goede staat waarin het verkeerde, omgerekend € 28.000 kosten. Je durft het in deze tijd bijna niet hardop te zeggen.
Sindsdien is ‘de laan’ weer aanzienlijk opgeknapt. Hij zal evenwel nooit meer zo statig worden als in het verleden. Dat is het nadeel van het enorme aantal auto’s dat hier goed en fout geparkeerd staat. Maar ik prijs me erg gelukkig dat ik ooit de stap naar de Regentesselaan heb gezet.
Echter, met hoeveel plezier ik er ook woon, het is wel treurig dat een gezin, als destijds het onze, zich in deze tijd deze woning niet zou kunnen permitteren. Want wat het appartement nu zou kunnen opbrengen is buitensporig. Moorddadig, maar dan in de bijna letterlijke betekenis van het woord.
René Schwab
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.