Ik ben op zoek naar antwoorden op de grote vragen des levens; ik ga te rade bij de filosofen van weleer.
Ludwig Wittgenstein schrijft: ‘De wereld is alles wat het geval is.’De wereld is alleszins een geval apart, denk ik op mijn beurt.
Ik begeef me naar het kleinste maar fijnste terras van de Weimarstraat, dat van voormalig café Hartje. Binnen aan de muur hangt een grote foto van de straat in de jaren 60. Café Hartje was toen een kantoorboekhandel, zo te zien. In het oog springen de prachtige auto’s, prachtige kleding, een wereld in stijlvol film-noir: zwart, wit en grijs. In de verte prijkt fier ‘de naald’ op het Regentesseplein. Parijs in de jaren 50 is er niets bij.
Ik bestel een koffie; als een Simone de Beauvoir in het Quartier Latin zit ik aan een tafeltje, een boek van een grote denker onder handbereik, uitkijkend over het kruispunt met de Beeklaan waar qua verkeersveiligheid alles net goed gaat.
De mensheid trekt aan mij voorbij in al haar stadse verscheidenheid. Alle talen, alle kleuren, alle vormen. Als we dat willen, eten we ramen, als we willen, eten we Libanees, willen we Oost-Afrikaans? We kunnen kiezen, we hebben de mogelijkheid tot vrijheid! De innerlijke De Beauvoir komt in me naar boven.
Rilke schijnt te hebben geschreven: leef de vragen, en leef ze zo dat je stilletjes aan misschien de antwoorden gaat leven. Het doet me denken aan de mussen. Na jaren van afwezigheid zijn ze in groten getale terug in de heggen aan de Valkenboskade. Ze doen de lente tjilpen en kwetteren dat het een lieve lust is. Ik weet niet wie of wat er de hand in heeft gehad, maar die koddige mussen leven volop hun antwoord op de vraag: sterven we uit? Nee hoor, we eten onze mussenbuikjes weer rond tot we een volle borst hebben om mee te tjilpen!
Ik neem een slok van m’n koffie, en kom tot de conclusie dat poëten de mussen onder de filosofen zijn. De grote vragen des levens opeten en er vrolijk getjilp van maken.
Lieke Marsman schrijft: ‘er zijn zoveel dingen die we niet weten / of weer vergeten / het is welbeschouwd een wonder dat het leven als geheel / wel indruk maakt, zo’n zonneklare afdruk achterlaat’.
Wittgenstein hoort het, drinkt z’n koffie op en loopt glimlachend door de Weimarstraat… Een mooie zomer voor allen!
George den Dulk
