“Vijftig cent, ’n half eurootje alstublieft!” Maar wie heeft er tegenwoordig nog klinkende munt op zak? Zelf heb ik alleen zo’n magisch kaartje bij me. Je houdt het ergens tegenaan en hupsakee, betaald. Maar ‘n haveloze doler heeft niets om ‘n pinpas tegenaan te houden. Terwijl ik mijn fiets met twee sloten vastzet heeft de pecuniair misdeelde alweer drie passanten vergeefs om hetzelfde luttele bedrag gesmeekt. Vertwijfeld slaat hij de blik ten hemel. “SJOFEL EN SJIEK, CULT EN CAMP, ALLES KOMT HIER SAMEN” kan hij lezen op het dundoek dat lusteloos boven zijn hoofd neerhangt. Die eerste kwalificatie kan hij gelijk in de zak van zijn schabberige jas steken. Kandidaten voor de tweede laten zich even niet zien. Wat cult en camp is weten ze misschien in de Turkse supermarkt waar ik nu voortreffelijke lamskarbonaadjes ga scoren. Zelf heb ik daar niet zo’n helder beeld bij.
Als ik weer buiten kom is het tekort aan liquide middelen nog niet opgeheven. De nooddruftige heeft inmiddels positie gekozen onder “ALS FOODIE KUN JE HIER ALLE KANTEN OP”. Deze sjofele foodie zal toch eerst moeten cashen om een kant op te kunnen. Sjiek vind ik het trouwens ook niet klinken. U twijfelt tussen cult en camp? Zelf neig ik naar kapsones en kak, maar dat staat hier op vlag noch wimpel.
Inmiddels ben ik alweer onderweg naar de theejuwelier in de betere helft van de straat. Daar brengt een accordeonist melancholieke volkswijsjes ten gehore. De muzikant is helemaal uit Oost-Europa naar dit trottoir in de hofstad gereisd om cruisende foodies op te vrolijken. Omdat hij niet kan leven van de lucht die hij met zijn trekorgel in beweging brengt, heeft hij ter aanmoediging wat munten in zijn mandje gelegd. Een bordje met een QR-code zou meer opleveren. De hier navigerende young urban professionals vinden het vast cult, camp of cool om voor ’n gering bedrag hun handy in stelling te brengen.
“ALLES KOMT HIER SAMEN” juicht het in violet op turquoise, maar net als overal fladdert alles hier langs elkaar heen.
Bert de Croon
