“Het voelt raar en oneerlijk als er in de verte een schommel staat maar je er niet kunt komen.” Zo was het toen Karin Ramaker, met haar neefje in een rolstoel, aan de rand van de speeltuin op De Verademing stond.
Boosheid en actie
“Mijn verbazing was groot, want hoe kan het dat er bij een nieuwe speeltuin niemand, echt niemand, dacht aan kinderen met een beperking?” De verbazing sloeg bij haar om in boosheid en die gebruikte ze om in actie te komen. “In het begin reageerden mensen nog wel: politici, organisaties, de gemeente, maar van de meesten hoorde ik na een tijdje niets meer. Burgerparticipatie staat hoog in het vaandel, maar ik had steeds de indruk dat burgerbemoeienis toch te veel gedoe is.” Het weerhield haar niet. Ze bleef bellen en mailen, en het belang van spelen voor kinderen met een beperking benadrukken. En ze wees de gemeente steeds weer op haar inclusieve beleid.
Nieuwe speelbeheerder
“De petitie die ik begon werd door veel mensen getekend en dat hielp. Dat de wijkkrant er herhaaldelijk aandacht aan besteedde ook. Afgelopen zomer kwam er bericht van de gemeente dat de speeltuin werd aangepast, maar opnieuw bleef het stil.” En weer klom ze in de mail en de telefoon. Begin dit jaar versnelde alles. Een nieuwe speelbeheerder? Karin: “Eentje die meteen reageert op mails en meteen terugbelt en overal achteraan gaat. Alle lof! En wat een verademing.”
Niet laten afschepen
Een grote hoek op De Verademing is nu helemaal geschikt voor kinderen met een beperking. En niet met maar één speeltoestel. Want, vindt Karin, ook kinderen met een beperking willen kiezen wat ze doen. Hoe kijkt ze er op terug? “Motivatie houden was soms moeilijk, maar met heel mijn hart wilde ik dit voor elkaar krijgen. Niet voor mezelf, maar voor kinderen met een beperking! Ik heb me niet laten afschepen, en dat het is gelukt voelt toch als een overwinning.”
Tekst: Marieke Bauwens
Foto: Jacques Rijnsburger