Sir Duke
Ver gaan ze al terug. Parallelklas.
Stoer. Orkest. Dat werk.
Aanvankelijk als een accessoire van hun andere vriend.
Allebei niet zo van het sociale.
Werk. Gezin. Hij een eenzaat.
Zijn vrouw doet de sociale zaken.
Regelt ze een bankje voor de deur.
Dat is dan wel weer oergezellig.
Dat ze er zijn. Dat het kan.
Maar niet hoeft.
Even schuilen met een biertje in zijn tuin.
Als het boven gillend heet is.
En als hij hem dan tegenkomt.
Op weg naar de vuilcontainer.
Kan ie gelijk wat meegeven.
Dat. De humor.
En ja, de muziek. Muziek?
Die solo die je bij me inspeelde.
Aah, ja.
Dat we met de band in de Asta stonden.
Tjee.
Niemand kan Sir Duke zingen zoals zij.
Stairway to heaven op de blokfluit.
Ja, nee, hij was er wel als eerste bij na haar geboorte.
En dan de omhelzing. Dat was even emotioneel ja.
Toch wel. Als je het zo bekijkt.
Meer een goede vriend, dan een verre buur.