"Bij ons in de straat" - straatimpressies in coronatijd door Rogier Chang

Door de lockdown zag fotograaf Rogier Chang (www.bedrijfsfotografie.nl) zijn opdrachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij zag zijn buren in de Galileïstraat ook thuiszitten en klopte bij ze aan. Rogier maakt portretten in woord en beeld en onthult achter elke voordeur een verhaal.

David 20 maart 2020

Als ik David bel, staat hij op de steiger. Klussen is zijn hobby en als je zoveel thuis bent als deze week, kun je genoeg doen. Het thuiszitten is voor David geen straf. De afgelopen dagen voelen voor hem als een lang weekend. Maar de kinderen moeten wel vermaakt worden en krijgen nu natuurlijk thuis ook les. Dat zorgt voor een nieuwe dynamiek en een andere relatie met zijn kinderen.
Het werk gaat gewoon door en om beurten gaat hij of zijn vrouw Emmeline naar boven om een Skype-gesprek te voeren of een Zoom-meeting bij te wonen. Zo zijn de dagen wel een stuk drukker dan normaal. Maar langzaam begint er zich een nieuw ritme te vormen. David is wel benieuwd of Nederlanders zo lang thuis kunnen blijven zitten. Als ook boven Brabant de ziekenhuizen vollopen en er meer mensen zouden sterven, kan de druk op Nederland flink toenemen. Hij maakt zich geen zorgen om zichzelf, maar wel om kwetsbare groepen als ouderen. Aan zijn ouders heeft hij gevraagd binnen te blijven. Hij brengt wel een tas met boodschappen langs.
Als arts en onderzoeker houdt David zich bezig met het onderzoek naar gezond oud worden. Voornamelijk door gezond te leven en niet pillen te gaan slikken als het eigenlijk al te laat is. Nu ouderen allemaal thuiszitten hoopt hij dat ze toch blijven bewegen. Het maakt dan niet uit wat je doet. Je kan ook de boekenkast opruimen of de lente-schoonmaak vast inzetten.

Simone 27 maart 2020

Simone is hoogzwanger en maakt zich zorgen. En dat ligt niet in haar aard.
Als zij samen met haar zoontje Rein door de straat loopt, klinkt haar stem altijd opgewekt en vrolijk. Een beetje dralen bij poes Sammie of kijken naar een grote vrachtwagen die voorbij komt. En dan rustig weer door. Maar nu is het anders. Simone heeft een medische indicatie, wat betekent dat zij in het ziekenhuis moet bevallen. De baby is erg groot voor week 34. Volgende week krijgt ze weer een echo om te zien hoe ze ervoor staan.
Haar vriend Michiel mag dan uit voorzorg niet mee. Heel vervelend vindt zij dat, want een echo, daar hoor je samen naar te kijken. Geen van beiden mag ziek worden, want dan bestaat de kans dat Michiel zelfs niet bij de bevalling zou mogen zijn.
Elke dag gaat ze met Rein even naar de speeltuin. Maar toch voelt dat niet als anders. Corona kan toch ook zo maar ook op een schommel zitten. Daarom blijven ze niet te lang weg en gaan maar weer naar huis, daar is het veilig. De tuin in, waar de zon gelukkig al schijnt.
Het zit Simone niet lekker en ze baalt. Ze wil niet ziek worden en ze weet niet of ze straks wel in het ziekenhuis terecht kan. Natuurlijk, het kan erger, maar als je hoogzwanger bent wil je een gezonde baby en een mooie bevalling met je vent erbij.  Gelukkig geeft Rein afleiding. Ze hebben nu veel meer tijd voor hem dan normaal. En ook Rein vindt dat heerlijk. Ze spelen met de treinbaan in de woonkamer en gaan lekker lang in bad. Zo houden ze het leuk, dat is de enige manier.
– Inmiddels is Simone bevallen van een gezonde dochter. Het gaat heel goed met ze.

Martijn 7 april 2020

Martijn is het huis aan het schilderen. Met handschoenen aan, want hij staat op ‘stand-by’. Dat betekent dat als de KLM belt, hij binnen anderhalf uur in uniform op Schiphol moet zijn. Zijn koffer staat klaar en hij heeft geen tijd om nog eens een kwartier de verf van zijn handen te schrobben. Het telefoontje kan komen, maar heel waarschijnlijk is het niet.
Martijn is purser en vliegt over de hele wereld, al twintig jaar. Er zijn mooie steden waar hij zich op kan verheugen, zoals bijvoorbeeld Bangkok of Buenos Aires. Maar ook weer terug in de buurt voelt hij zich thuis.
Deze week werd het flexibele personeel van de luchtvaartmaatschappij al ontslagen, dat zijn 2.000 mannen en vrouwen. Zware maatregelen zijn nodig om de KLM te laten overleven. De eerste staatssteun is toegezegd en dat is voldoende voor de eerste paar maanden. De directie heeft al aangegeven dat het bedrijf flink moet inkrimpen door de crisis. Als dat gebeurt maakt het niet uit dat Martijn al 20 jaar in dienst is. Het is een gok of hij over 6 maanden nog een baan heeft. En of KLM nog wel bestaat…
Zijn laatste vlucht was een paar weken geleden naar Osaka in Japan. Gestrande passagiers uit heel Azië kwamen op deze vlucht af. Het was een van de weinige mogelijkheden om terug in Nederland te komen.
Ze wilden de passagiers en zichzelf beschermen. Voor het eerst in zijn leven werkte hij met een mondkapje en handschoenen aan en dat voelde héél verkeerd. Juist met persoonlijk contact en aandacht voor een passagier wil een KLM-er het verschil maken. Dat lukt niet met een mondkapje voor.

Wies 14 april 2020

Samen met haar beste vriendin is ze gisteren gaan kamperen. Ze hebben de tent opgezet en hun slaapzakken uitgerold op die ene camping die nog open is. Die in haar achtertuin.
Ze spreekt alleen met haar vriendin Lillyan af. Zij is, naast haar vader, moeder en broer Ole, de enige die ze nog ziet. Haar andere vriendinnen ziet ze alleen op FaceTime maar nooit in het echt. Ze maken zelfs samen huiswerk, terwijl het scherm van haar telefoon naast haar brandt. Wies probeert zich er niet te veel door te laten afleiden. Natuurlijk wordt er ook gekletst, maar als ze ziet dat een vriendin al klaar is, zet zij ook even een tandje bij. Je kan het werk maar gedaan hebben.
Haar moeder heeft een strak tijdschema in de huiskamer opgehangen waarop staat wanneer er gesport, gegeten en aan school moet worden gewerkt. Het schema hangt er, maar Wies heeft er nog niet naar geleefd. Het lukt haar, soms met moeite, om het werk gedaan te krijgen. Haar broer Ole ziet het vele thuis zijn meer als een kans om zijn gaming skills te verfijnen. Iets té veel, want inmiddels hebben zijn ouders een schermslot geïnstalleerd.
Wies voelt zich plotseling een stuk ouder door de nieuwe verantwoordelijkheden die ze heeft gekregen. Ze heeft de verantwoordelijkheid om niet ziek te worden en anderen niet te besmetten met het coronavirus. Ze kan helemaal zelf haar dag indelen zonder dat de schoolbel haar weer naar een nieuw lokaal voort toetert. Ondanks dat ze verplicht thuis moet blijven en nauwelijks vrienden ziet, voelen deze verantwoordelijkheden ook als een nieuw verworven vrijheid.

Andrea 14 mei 2020

Als Andrea met haar kinderen in de bakfiets voorbij komt, groeten wij elkaar, maar we hebben elkaar nooit echt gesproken. Ze is een opgewekte vrouw die makkelijk lacht. Aan de telefoon vertelt ze over haar leven in Den Haag, waar ze 11 jaar geleden samen met haar man Oliver vanuit Duitsland naartoe kwam. Ze kwamen hier met de bedoeling om één, misschien twee jaar te blijven. Maar het bevalt haar goed. Ze zou de zee niet meer willen missen.
Als psychotherapeut werkt Andrea bij PsyQ aan de Lijnbaan. Vanachter een spatscherm van plexiglas praat Andrea nu met haar patiënten. Anderen ziet zij op haar laptop. Dat zijn flinke barrières waar zij eerst niet aan wilde. Ze ziet hoe de corona-stress, die wij allemaal wel een beetje voelen, enorme impact heeft op mensen met psychische problemen.
Je zult maar smetvrees hebben. Dan word je nu flink bevestigd in je wereldbeeld. Alle voortgang die Andrea boekte richting een ‘normaal leven’ is nu in één keer weggevaagd. En iemand die toch al moeilijk contact kan maken, wordt dat nu bijna verboden. Zelfs een praatje met de bakker, voor sommigen het enige contact op een dag, wordt gehouden vanachter plexiglas.
‘Social distancing’ is het mantra. Andrea wordt zó boos van die term. Hoezo ‘social’? Fysiek afstand houden! Dat is nu belangrijk. En juist niet ‘social’, want wij hebben elkaar hard nodig. Ja, we moeten afstand houden, maar elkaar nog steeds nabij blijven. Mensen die toch al geïsoleerd leven, staan er nu helemaal alleen voor. En dat is voor niemand gezond. Andrea heeft gelukkig een lieve man en kinderen om even te knuffelen en mee te praten. Die rijkdom heeft niet iedereen.