De buurtfunctie van het bruine café
Het aantal eet- en drinkgelegenheden in Den Haag, ook in ReVa, neemt gestaag toe. Toch profiteert niet alle horeca van die stijging. Veel bruine cafés zien zich juist genoodzaakt hun deuren te sluiten. Hoe houd je je als bruin café staande in een buurt waar de lunchrooms, koffietentjes en broodjeszaken als paddenstoelen uit de grond schieten?
Stamkroeg overgenomen
Arthur Voorneman is al 26 jaar eigenaar van bruin café De Barre Hond in de Weimarstraat 406a. Daarvoor was hij al vijf jaar vaste klant: “Ik heb mijn stamkroeg overgenomen.” De Barre Hond is een echt bruin café, met verschillende biertjes op de tap en mooie whisky’s achter de toog. Geblowd wordt er niet, zoals KonkreetNieuws-columnist Bert de Croone in zijn vorige column suggereerde. Arthur: “Welnee. We hebben drie keer per week een competitieavond darten. Om de week komt hier een cryptogrammenclubje.”
Hondenkoekjes
Een bruin café heeft van oudsher een sociale buurtfunctie. Het is een soort huiskamer: een plek waar je op je gemak bent, waar je vrienden zijn. Die functie heeft De Barre Hond nog steeds. “Hier komen vooral vaste klanten. De meesten komen al jaren. Sommigen staan hier om 16.00 uur al voor de deur.” Toch is het niet alleen een plek voor stamgasten. “We zijn een heel toegankelijk café. Iedereen is welkom.” Wie binnenkomt, wordt in elk geval enthousiast begroet door Luna, Sam en Mata, drie aanhankelijke Franse buldoggen. Arthur: “Vader, moeder en dochter. Mata is op het biljart geboren. Ze horen er helemaal bij, ook voor de klanten. Ik heb hier een emmer met hondenkoekjes staan. Ze weten precies bij wie ze moeten zijn.”
Grote liefde
Arthur merkt wel dat de tijden zijn veranderd. “Kleine horeca zonder eten doet het minder goed. Eetcafés en lunchrooms lopen beter.” Toch heeft Arthur niet de behoefte om iets te veranderen. “Ik organiseer wel eens een avond met eten. Dan zetten we hier een lange tafel neer en nodig ik een kok uit. Maar ik wil geen eetcafé worden. Daar heb ik de ruimte en de tijd niet voor.” Arthur is mantelzorger voor zijn vrouw Brenda, zijn grote liefde. Zes jaar geleden kreeg zij een hersenbloeding. Sindsdien loopt ze moeilijk en heeft ze afasie, waardoor ze moeite heeft om de juiste woorden te vinden. Brenda zit elke dag aan de bar. Voor de gezelligheid; thuis zit je tenslotte ook maar alleen. ’s Avonds wordt ze thuisgebracht. Door Arthur, door haar zoon en soms door een vaste klant. Dat is het mooie van zo’n huiskamercafé: mensen kijken naar elkaar om.
Jezelf blijven
Op de vraag hoe je je overeind houdt als bruin café, lijkt het antwoord dan ook te zijn: jezelf blijven. Wat vroeger gewoon was, wordt nu uniek. Dat moet je koesteren. Arthur: “Ik blijf mijn oude klantjes trouw. En zij mij ook.”
Rectificatie: De Barre hond is een buurtkroeg en geen coffeeshop.
Op zijn barre tocht door de Weimarstraat met zijn vele ‘verlokkingen’ maakte onze columnist Bert een ernstige vergissing. Hij zag de Barre Hond, waar hij klaarblijkelijk nog nooit een voet binnen had gezet, aan voor een van de coffeehops. Dat is niet zo mooi en helaas passeerde deze fout ook de redactie. Reacties bleven niet uit: “Hoe kan die man zo stom zijn!”, “Eindelijk eens aandacht voor dit cafe en dan op zo’n verkeerde manier!”
De krant wordt goed gelezen, dat is dan het enig positieve element. De redactie nam contact op met de kroegbaas en bood haar excuses aan. We beloofden de fout goed te maken in het augustusnummer. Hiermee hopen we de blunder voldoende goed gemaakt te hebben. Onze columnist Bert, die wat ons betreft de vrije hand van schrijven heeft, weet nu ook weer waar de grens ligt. Zand -of is het daar nog veen?- erover, zo hopen wij.
Redactie