Tv-beelden over het kerkasiel en van de continue kerkdienst gingen de hele wereld over. Het is de Bethel gelukt om mensen en politiek in beweging te krijgen. En dat vanuit het Valkenboskwartier.
Breekijzer
Klaas Bruins, diaconaal opbouwwerker bij Stek, stichting voor stad en kerk, was er vanaf het begin bij: “De Vrijgemaakte Kerk in Katwijk had een vraag. Daar verbleef het gezin Tamrazyan al vier weken, en het IND had gemeld dat ze de kerk uitgezet zouden worden. Of wij hen bescherming konden bieden. Daar hebben we goed over nagedacht. Vonden we het rechtvaardig wat er met het gezin gebeurde? Was het exemplarisch voor een grotere groep? Kon hun situatie dienen als breekijzer om de discussie over het kinderpardon te voeren?”
Duidelijk voorbeeld
Slechts tien procent van de aanvragen voor een kinderpardon werd gehonoreerd. Het was, zoals Klaas het verwoordt, een wassen neus. De familie Tamrazyan bleek een duidelijk voorbeeld. Ze waren hier al negen jaar. Tweemaal besloot een rechter dat ze mochten blijven, omdat ze gevaar liepen in Armenië, maar de Staat ging in beroep. De Raad van State besloot dat ze uitgezet mochten worden, en het beroep op het kinderpardon werd vervolgens afgewezen, omdat ze niet hadden meegewerkt aan hun uitzetting.
Versnelling
Toen kwam alles in een versnelling. Er zijn veel vrijwilligers bij Stek, de Haagse Protestantse Kerk en Diaconie. Op hen werd eerst een beroep gedaan, en daarna ging het nog sneller: “Dominees meldden zich van alle kanten en uiteindelijk waren er 32 coördinatoren en tientallen mensen voor hand-en-span-diensten. Er was wel een vorm van selectie: Kan je dit? Gastvrouw of gastheer zijn? Kun jij de deur bewaken? Ben je bestand tegen opdringerige pers? Want dat maakten we allemaal mee.”
Buren
“We kregen weinig vervelende reacties. Natuurlijk stond niet iedereen erachter, en het gaf bijvoorbeeld parkeerdruk in de straat. Maar meestal was er wel respect en bewondering. De straatapp was handig, en ik stuurde brieven en mails om mensen op de hoogte te houden.”
Resultaat
Soms kregen ze een opdonder. “Toen de staatssecretaris vlak voor kerst weer zei dat de familie Tamrazyan in geen geval kon blijven. Maar dat konden we ook weer relativeren als een ontmoedigingsstrategie. De kracht van gegroeide betrokkenheid en hoop, zonder de zekerheid van resultaat, maakte iedereen juist vasthoudender.”
Uiteindelijk is het gelukt, met 12.000 bezoekers en 1.000 voorgangers. Door de contacten in de politiek, de inzet van wetenschappers zoals Scherder, en Tim Hofman met zijn kinderen. “En niet onbelangrijk: het werd groot. Eerst kwam het in de kranten, toen op de Nederlandse tv, toen ging het internationaal en kwam ‘Buitenlandse Zaken’ erbij, dan praat je toch echt anders.”
Afkicken
Nu is het voorbij. Afkicken dus; van al die betrokkenheid en verbondenheid, en afscheid nemen van het gezin. “Voor hen was het een onvergetelijke ervaring, en ze hebben ons geleerd om gastvrij te zijn, en dat is toch een essentie van geloven en kerk.” Lachend: ”De kapel is weer geverfd, dat was wel nodig na drie maanden kaarsen branden.”