Melle de Boer kan hapklare brokken niet begrijpen
Mooi om te zien hoe een oude wijk als ReVa zo jong van hart kan zijn. KonkreetNieuws licht er enkele actieve kunstenaars uit. In deze aflevering, in één adem, Melle de Boer (45) van het Hondiusplein. Hij studeerde aan De Willem de Kooning Academie en maakt beeldende kunst en muziek in drie verschillende projecten: Melle de Boer solo, Smutfish en Henk & Melle.
“Eigenlijk maakt het niet zoveel uit op welke manier je je uit. Beeldende kunst, muziek, zingen, schrijven… het komt allemaal uit dezelfde bron. Je eigen motivatie is het allerbelangrijkste. Toen mijn dochter zes jaar geleden geboren werd, kon ik me moeilijk concentreren op iets als schilderen of muziek maken, ben toen gaan schrijven.
Toen ik eenmaal op de Academie zat dacht ik ‘Ik ga hier nooit meer weg.’ Al die scholen daarvoor begreep ik niet zo, toch moet je dat eerst een jaar of achttien doorlopen. Toen ik van school kwam ben ik als vanzelfsprekend beeldende kunst gaan maken en exposeren. Maar kunst in Nederland is me ook een wereldje. Er komt van alles bij kijken, productie, marketing.
Voor mij is het ‘t allerbelangrijkste dat ik bezig ben, zonder aan al die andere dingen te denken.
Ook in de muziekwereld maak ik dat mee. Eerst heb je vooral veel lol, dan zie je de wereld er omheen. Mijn hoofd komt dan vol irritatie, dat bederft mijn plezier. Ik geloof het dan niet meer zo, de aandacht gaat voor je het weet uit naar het verdienen van geld.
Nu ben ik vooral weer bezig met het maken van abstracte schilderijen. Hoe kom je tot een schilderij, waarvan je denkt ‘Dit is het!’ Dat hele proces – als het goed gaat verdwijnt alles:(het oordelende stemmetje in m’n hoofd, de ronkende media met al dat slechte nieuws dat voorbij komt) Ik voel dan alleen nog vrijheid, energie .
Bij de nieuwe plaat (van Henk & Melle) proberen we dit proces ook uit. We gaan samen met tekstjes aan de gang en elimineren onderweg alle clichés die we tegenkomen. Ik wil niet dat het commercieel is. Snap niet eens wat dat is.
Ik kan de hapklare brokken niet begrijpen. Zoals ik ook niet begrijp waarom mensen op scooters rijden. Het gaat mij juist om het proces van zelf vooruit gaan.
Tja, mijn drijfveer… Bij de muziek gaat het me om vertellen, om de aandacht die het oplevert. Dat mensen luisteren. We waren in de VS, daar herkenden ze de teksten echt heel goed, fantastisch!
Bij beeldende kunst zoek ik het evenwicht in die vlakken op het doek. Dat de stemmen in je hoofd tot rust komen. Het lijkt verdomd veel op meditatie, ja. Maar misschien heeft iedereen dat wel.“