John Klep, geboren (“Stille Veerkade, drie hoog op de zolder”) en getogen Hagenaar, runt samen met een grote groep vrijwilligers al meer dan 25 jaar Klep & Co. In september verhuist John naar Leiden: “Ik laat Den Haag met een tevreden gevoel achter me.”
Van één pony naar zes
John verhuisde nogal wat keren in zijn leven. Van de Stille Veerkade naar de Bierstraat, van de Bierstraat naar een hofje in de Zuidoostbuitensingel, daar waar later de Staatsdrukkerij kwam, toen naar de Rochussenstraat, waar hij onder andere straatfeestjes voor de buurt organiseerde. Hij trouwde, kwam te wonen in de Ternootstraat en verhuisde naar de Gerard Doustraat. “Daar kon ik voor 10 gulden per maand een groot pakhuis huren, helemaal leeg en een van de vriendjes van mijn dochter die had een pony en zei ‘John, we gaan een boxje bouwen.’ Die ene pony dat werden er zes. De hele buurt deed mee. Een feest voor kinderen uit de straat. Zij verzorgden ook de paarden en daar liggen de roots van ’Pa Klep’. “
Slager
Behalve de nodige woonadressen kent John ook een uitgebreid arbeidsverleden: varen op een logger, daarna op de kustvaart, de binnenvaart en de Rijnvaart. “En ik was een tijdlang werkzaam als timmerman, als metselaar en als elektricien. De handigheid die je dan opdoet, die is me hier bij Klep & Co wel erg goed van pas gekomen. Mijn eigenlijke beroep is slager. Paardenslager. Maar ik ben nu al een tijdlang in een periode dat ik zelf minder vlees eet. Dat een dier dood gemaakt wordt voor de consumptie, daar kan ik wel vrede mee hebben, maar als je kijkt naar de manier waarop een en ander gebeurt, vreselijk. Alleen al de weg naar het slachthuis.”
Van ‘Pa Klep’ naar ‘Paard en Klep’
Vanwege de stadsvernieuwing moest het gezin uit de Gerard Doustraat verhuizen en kregen ze een pand in de Franklinstraat en van daaruit gingen ze naar de Newtonstraat. “Kinderen uit de buurt kwamen meedoen en rond 1992 heb ik alles opgezet in de stichting ‘Paard en Klep’. Nog steeds in die hal aan de Gerard Doustraat waar we buurt- en kinderfeesten organiseerden. Voor mensen met een beperking huurden we de sporthal van de Gaslaan af en daar verzorgden we samen met de kinderen van Klep & Co voor zo’n drie, vierhonderd mensen met een beperking met hun begeleiders een bijzondere middag: samen optreden, samen zingen, leuke dingen doen, knutselen. Dat hebben we tot ver in de jaren ‘90 gedaan.“
Klep & Co
“In 2004 zijn we hier gekomen. Bij de Gaslaan had je een klein parkje en een kinderboerderijtje. Dat laatste ging eruit en de gemeente realiseerde voor ons een paardenbak. Wethouder Noordanus regelde dat Klep & Co ook in De Verademing kon komen zonder dat we daardoor in de financiële problemen terecht zouden komen. We krijgen een basissubsidie en het gebouw hebben we in bruikleen. Eenmaal in De Verademing zijn we weer evenementen gaan oppakken zoals de Familiespeeldag en het Energiefestival. We gingen ook jarenlang met de kids op kamp in Pijnacker. Die kampen hadden elk jaar een thema, zoals ‘Tijdreizen’ of ‘Heksen’. Tot een paar jaar geleden hadden we ook een activiteit met kinderen en bejaarden.”
In september weer plaats
Kinderen betalen 145 euro per jaar en dan mogen ze vijf dagen per week het paard verzorgen en krijgen ze ook paardrijles. Van die vijf dagen is dan de vrijdag de ‘verplichte’ dag, dan zien ze elkaar. We hebben een kinderkoor en we organiseren binnen of buiten groepsactiviteiten. De kids die al kunnen rijden, krijgen op zaterdag extra les met een galopje of springen. Door de werkzaamheden in het park en door verkeerde paardenbakken hebben we nu minder kinderen, maar vanaf eind september hebben we weer plaats voor 30 à 35 kinderen.
Smiles van kinderen
“We zijn een non-profit organisatie en ik ben hier altijd vrijwilliger geweest. Waar je dit werk voor doet is om sociaal bezig te zijn, het samenzijn, de ‘smiles’ van de kinderen, dat is je beloning. Dat voedt je. Betrokken zijn, je kunnen inleven in kinderen. Dat is je salaris. Daar ben ik dankbaar voor, dat ik dat al die jaren heb kunnen en mogen doen.”
Eind september hoopt John te kunnen vertrekken, niet omdat hij het werk niet meer leuk vindt, maar omdat hij het zware werk niet meer aankan. Dit zijn z’n laatste maanden, dus nu doet hij al wat rustiger aan. “Normaal gesproken was ik hier tien, elf uur per dag en dat zeven dagen in de week. Jarenlang meer dan 70 uur in de week. Ik ben 73 en ik ga nu een beetje van mijn pensioen genieten.”
John Klep, een begrip in het Regentesse-Valkenboskwartier.
De wijk zal hem missen.