Foto: Janey van Ierland
Stefan de Walle (1965) is een van Nederlands meest bekende acteurs. Als liefhebber van toneel, van bioscoopfilms of televisieseries zou je hem meermalen gezien moeten hebben. Hij is die wat lange en stijfjes ogende, markante man met (vaak) het kleine baardje die zowel komische als tragische helden onnavolgbaar speelt. Het liefst met een lach én een traan. “Zo is het leven toch ook?”
In de dagelijkse praktijk een aimabel persoon, rustig, niet pretentieus en in alles redelijk en relativerend. Eigenlijk wel een ‘gewone normale Nederlander’, die blij is met zijn buurtje nabij de lange Laan, waar hij lekker de Fahrenheitstraat in kan wandelen om even een praatje te houden bij de visboer, de bakker of de toko. Of lekker naar het strand of de bosjes van Poot met zijn hond. “Een comfortabel wijkje, met vriendelijke mensen.” Je zou zo 1, 2, 3 niet denken dat deze man een onnoemelijk aantal personages heeft gespeeld. Zijn meest geliefde rollen? De pianist Glenn Gould (2008), Cyrano de Bergerac (2003), beide bij Het Nationale Theater. Maar ook zijn hoofdrol als garagehouder Gerard in de film De Marathon uit 2012. “Een mooie film met een lach en een traan, die over het gewone leven gaat.”
Niet van vreemden
Hij wist altijd al dat hij voor het toneel zou kiezen. Stefan, die toen nog als kleine bes aan de ‘overkant’ in de Berberisstraat woonde, wist door een humoristisch typetje aan te nemen het tij te keren als zijn ouders soms boos op hem waren. “Ik was er doorlopend mee bezig. Stond er een schilder met een trap bij de gevel, dan ging ik er naast staan in een overalletje en een bakkie sop en deed ik ook of ik aan het schilderen was. Ikzelf vond toneel knetterleuk, ook later op de middelbare school. Maar als gezin gingen wij daar nooit naartoe,” vertelt hij, “mijn ouders zaten in de beeldende kunst en maakten schilderijen en objecten. Dus gingen we naar musea. Ook naar concerten met klassieke muziek trouwens.” Die creatieve aanleg heeft hij dus niet van vreemden. En de lijn zet zich door, want zijn oudste zoon Billy zit op de toneelschool en Moos, de jongste, wil verder in de muziek.
Alles lijkt steeds op tijd te komen
Wie wil weten waarin Stefan allemaal in acteerde moet maar eens op internet kijken. Ook dit jaar komen er weer een paar toppers aan: Metropolis#1 (Het Nationale Theater), de films Dorst en Het Leven Is Vurrukkulluk, en de tv-serie Exportbaby (zie kader). Heeft hij een voorkeur voor een van deze drie vormen? “Eigenlijk niet. Juist de combinatie boeit me zo. Als ik veel in het theater zit krijg ik zin om voor de camera te staan, en andersom. En ik bof, want tot op heden lijkt alles voor mij steeds op tijd te komen.” Lonkt de gang naar het buitenland? “Niet speciaal. Ik heb het hier gewoon goed! Ik woon heerlijk, en kan op mijn fietsje naar het centrum, waar ik mag werken met leuke, goede acteurs en regisseurs. Ik leer hier nog steeds, ook van jonge verfrissende regisseurs. Ik neem mijn ervaring wel mee, maar niet als belerende acteur.”
Een tevreden man, die Stefan de Walle, geboren als toneelspeler en nog altijd komt van het een gewoon het ander. Een sympathieke kerel, die het fijn vindt als mensen om hem heen zich vrij kunnen voelen, zonder zichzelf weg te cijferen.
