Onder het genot van een biertje nam ik in café Emma het aan ’t papier toevertrouwde leed van de dag door. Over de rand van mijn krantje had ik hem al tweemaal langs zien peren: een wat schuchtere man van een jaar of veertig. Toen hij voor de derde keer de kroeg passeerde en naar binnen keek, kruisten onze blikken elkaar. Voor hem blijkbaar hét teken om toch maar naar binnen te komen. Twee tellen later vroeg hij beleefd of de plaats naast mij nog vrij was.
“Ja hoor”, zei ik. “Je moest nogal wat overwinnen hè, om binnen te komen?”
“Ach meneer”, zelf in zijn stem was de teleurstelling van het leven hoorbaar. “M’n hele wereld staat op z’n kop. Ik dacht dat ik ’t voor elkaar had. Maar nee! Een jaar geleden heb ik haar ontmoet, bloedmooi! Ze maakte meteen een afspraakje met me en na een week was ze niet meer bij me weg te slaan. Nota bene ik, met zo’n mooie vrouw. Het leek wel een droom. Ik kreeg aandacht, iets wat ik nooit heb gehad. Ze vond me lief, zei ze. Er werd gekookt en als ik uit m’n werk kwam, kon ze niet wachten me ’t bed in te sleuren. Meneer, ik leefde in een droom.
Het enige waar ik van baalde, was dat ze ’s avond altijd naar huis ging. Ze moest vroeg op. Eigenlijk had toen al bij mij een belletje moeten gaan rinkelen. Maar ja, liefde maakt blind. Ik hield zó verschrikkelijk veel van haar en ik dacht dat zij ook van mij hield.
Nou, mooi niet dus! Na een maand of vier begon het en ik had ’t niet eens door. Of ze wat geld van me mocht lenen; iets vaags met haar moeder. Dus ik naar de bank. Veertien dagen later, of ze nog wat kon lenen; iets met d’r tante. In die zelfde week problemen met d’r karretje, dus een ander autootje. Alles deed ik voor d’r, maar ze wilde meer en meer. Naar de kapper, schoenen, een ander mobieltje. Je kunt ’t zo gek niet bedenken of ik heb ’t haar gegeven. Mijn hele spaarrekening heb ik geplunderd en heb zelfs een tweede hypotheek genomen.
Maar toen ik haar vertelde dat ik ’t financieel wat rustiger aan moest doen, is ze diezelfde dag nog vertrokken. Kapot ben ik! Uitgekleed en leeggezogen! Ik heb zelfs m’n huis moeten verkopen en zit nu in een gehuurd kamertje achter de ramen. Nee… niet wat u denkt, maar zo voelt het wel!”
©Frans de Leef
