Witgoedwalhalla Zwennes, al langer dan een eeuw gevestigd aan de Brouwersgracht. Daar hebben ze zeker een nieuwe knop voor onze kookplaat. Ik leg mijn kneusje behoedzaam op de toonbank. De medewerker voor hopeloze gevallen bekijkt het met weerzin. “Dat is er nog een uit de tijd van de gulden meneer.” “Was dat geen mooie tijd dan?” riposteer ik. “En ’n knop is ’n knop. En ik betaal met euro’s.” “Was het maar zo simpel meneer.” Hoofdschuddend verdwijnt de stofjas achter opgestapelde fornuizen in de krochten van het keukenparadijs.
Na enkele minuten klinkt gestommel en duikt hij op uit zijn doolhof. Zijn mismoedige blik verraadt reeds de vruchteloosheid van de expeditie. “Die worden niet meer gemaakt meneer en bij ons is de laatste er ook uit. Het spijt me.” Na een korte discussie over de ten onrechte veronderstelde compatibiliteit van kookplaatknoppen druip ik af.
Dan maar het hele apparaat vervangen. Kunnen we zelf. Losschroeven en uit het aanrecht lichten, simpel! Waarom geeft dat ding niet mee? De gasslang zit bekneld achter de vaatwasser die, lang geleden alweer, onder de kookplaat is geschoven. Dan trekken we dat ding toch naar voren. De slotbeugel achter de sluitklep ziet er stevig uit. Die verdraagt wel wat trekkracht. Even later sta ik met een afgebroken slotbeugel in mijn handen. Jammer dan. Ook de vaatwasser is uit de tijd van de gulden, dus de eerste nieuwigheid is er af. Weg ermee! En dan die koelkast. De gecraqueleerde deurbakjes vertonen sporen van lijm die niet heeft gehouden. De gebarsten groentelade is met duct tape gefikst. Die ouwe energievreter gaat er ook uit!
Daar gaat de telefoon; de man van de zonwering die vorige week ons knikarmscherm heeft bekeken. Dat wilde eerst niet meer omhoog en kan nu niet meer omlaag. “Jammer meneer, uw type tandwielblok is uit de handel. Maar dat lossen we wel op. Met arbeidsloon komt dat op € 250. Maar doen dan?”
Zo dadelijk nog even de auto ophalen. De garage heeft hem klaar en ik ben er ook wel klaar mee. “Slecht nieuws meneer. Dat kraakje in uw stuur, weet u nog, dat zit in de tandheugels waarvan de bekleding is versleten. Komt hoogst zelden voor. U heeft een ander stuurhuis nodig. Geen nieuw, want dat is helemáál niet te betalen. En uw elektrische raam kan weer dicht als we de kabel in het portier vervangen; is wel prijzig. Maar ik heb ook ’n lichtpuntje. Zoals u weet bent u toe aan een nieuwe aandrijfriem. Dat betekent meestal ook vervanging van de achterliggende waterpomp. Maar die is nog prima!”
Morgen breng ik m’n fiets naar de fietsenmaker. Er rammelt iets in de voorvork. Misschien ’n gammele tandheugel. En de klusjesman kan gelukkig al volgende week de scheuren in de balkonvloer afdichten. Stoere mannen die helemaal uit Polen waren gekomen om onze achtergevel te voegen hebben de boel al eens tot de wapening opengehakt en daarna een delicate coating aangebracht. Tevergeefs, van de regen in de drup eigenlijk. Onze klusser zegt dat hij het beter kan, maar garantie gaat hij niet geven. Kijk, dat noem ik betrouwbaarheid.
We hebben best ook wel spullen die in principe niet kapot kunnen, vooral als je er afblijft. Bijvoorbeeld de onschuldige bloemenvaas die mijn geliefde vorige week uit haar handen liet vallen. Kom er dan ook niet aan! Maar stoffer en blik waarmee ze de boel opveegde functioneerden feilloos.
Bert de Croon