boeiende theatervoorstelling in DNR
26 mei, kwart over acht. Tien vrouwen en drie mannen op een rij stoelen achter op het podium in de bomvolle Grote Zaal van Theater De Nieuwe Regentes.
Er ontspint zich een spannende raamvertelling van deze 13 amateurspelers uit de wijk: verhalen over de jeugd, over de herkomstgeschiedenis van adoptiekinderen en van een Egyptische immigrant, over de verdwenen gebouwen en winkels en natuurlijk over de liefde en de teleurstellingen die daar onlosmakelijk aan verbonden zijn.
Miniatuurtjes
Zand en Veen, begrippen die staan voor vrijheid en geborgenheid, vormen het cement van deze voorstelling. Het zijn fraaie miniatuurtjes die voorbij komen en ze worden overtuigend gepresenteerd door de spelers. Er is iets moois ontstaan tussen deze personen. Dat zie je goed als Ana, de in Colombia geboren vrouw, die als adoptiekind in de wijk terecht gekomen is, even de draad kwijt lijkt te zijn. Op natuurlijke wijze helpen haar medespelers haar weer op gang. De verhalen zijn sterk en de intrigerende choreografie sluit nauw aan op de dramatiek van de verhalen. Geen circusacts tussendoor, maar een visuele en motorische verbeelding van de inhoud van het stuk. En dan die krachtig gezongen Duitse liederen van Kaspar, die naadloos in het stuk passen. Knap werk van dramaturg en regie. Als toeschouwer leef je mee met de verhalen.
ReVa bij uitstek
Locaties in de wijk als een alkoofje op de Suezkade, de Weimarstraat met zijn heel verschillende sferen, de Beeklaan en natuurlijk het Regentesseplein met de Emma Zuil en het onvolprezen Cafe Emma komen voorbij. Deze buurt blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie: het verlies van veel ouds vindt haar compensatie in de nieuwe dynamiek die al die nieuwe bewoners zoals expats en Oost Europeanen, maar vooral al die jonge mensen met hun dromen die hier neerstrijken, met zich mee brengen. Ongetwijfeld is het laatste woord nog niet gezegd over de thematiek van Zand en Veen en een derde deel zal er binnen afzienbare tijd komen. We kijken er nu al naar uit.