Zodra het op verjaardagsfeestjes gaat over ‘wij’ tegenover ‘zij’ reken ik mijzelf tot de zwijgende meerderheid. Waarom?
Om mij heen hoor ik mensen praten over de angst om zich in eigen land steeds meer een vreemde te voelen. Men zegt genoeg te hebben van de overlast van een minderheid.
Aan de andere kant zijn er geluiden van Turkse en Marokkaanse Nederlanders dat ze gediscrimineerd worden, op straat en op de arbeidsmarkt. Ook ervaar ik steeds vaker boze blikken op straat en in de tram richting vrouwen met een hoofddoek.
Ik vind dat we de verhalen van beide kampen serieus moeten nemen. En zo kom ik automatisch terecht bij de zwijgende meerderheid.
Maar dat gaat steeds meer aan me knagen.
Het lijkt wel alsof dit debat steeds feller wordt gevoerd. Zowel op ons tv-breedbeeldscherm als op de mobiele schermen komt dit debat op allerlei manieren terug. Tja, dat krijg je met de verkiezingen in het verschiet. Steeds meer mensen hebben ineens een mening, waardoor de zwijgende meerderheid snel slinkt. Vandaag verlaat ook ik deze groep. Ik doorbreek de stilte die per definitie rond de zwijgende meerderheid hangt.
En wat is het een feest om te slenteren in de Weimarstraat! Wat mooi om al die verschillende wijkbewoners te zien op straat, in al die verschillende winkels met producten uit de hele wereld. Denk maar aan de Poolse supermarkt, de hippe wijnwinkel, de Egyptische visboer, de Vietnamees, de Turkse bakker.
Laat ze op het Binnenhof maar problemen opblazen, of ontkennen. Wij pakken in onze buurt problemen gewoon aan en vieren de diversiteit.
De 2017-kalender die een 100%-halal buurtsupermarkt aan haar klanten cadeau doet, plak ik thuis op de koelkast. Op die kalender staan niet alleen de Islamitische feestdagen, of alleen de Nederlandse, of de Hindoestaanse. Daarop staan gewoon álle feestdagen.
Zo wordt het bijna alle dagen feest!
Laurens Harteveld