Coskun Sorgucu kwam in 1981 vanuit Turkije naar Nederland. Zijn vader was zes jaar eerder gekomen. In 1989 begon Coskun (ook wel Jos genoemd) de supermarkt Firat in de Weimarstraat. Vier broers en twee neven sloten zich gaandeweg bij hem aan. Hij is getrouwd en heeft vier kinderen. Coskun is ‘domweg gelukkig’ in de Weimarstraat, waar hij werkt, en in de Ampèrestraat, waar hij woont.
Coskun Sorgucu: ‘Je moet zeggen: ik ga winnen!’
“In Nederland werkte ik eerst in een tuinderij en in een bakkerij, en tussendoor bij de post. Toen begon ik met Firat, vernoemd naar de rivier de Eufraat. Eerst alleen, en langzamerhand sloten mijn vier broers en twee neven er bij aan. Er kwam een tweede, kleinere winkel bij: Firat 2. Ik ben zeg maar de kapitein op het schip, maar we doen het allemaal samen. Gestudeerd heb ik nooit. Maar ik kan snel beslissen en durf risico’s te nemen. Dat levert vaak goede dingen op. Mensen die gestudeerd hebben denken daar soms tien keer over na. Ik heb vertrouwen, anders kom je niet verder. Je moet zeggen: ik ga winnen! Dat is mijn ervaring. En niet in paniek raken, wat er ook gebeurt.
Niemand is minder waard dan een ander, het gaat om de mens zelf, klaar! Dat respect voor de ander heeft niet per definitie met mijn Islamitische achtergrond te maken. Daarin gaat het vooral om vrijheid. Of je nu Joods bent, Moslim of Christen, dat wil niets zeggen, geloof is een zaak tussen mij en God en niet tussen mij en jou. Tussen mensen is er geen verschil.
Het leven komt en het gaat, ook doodgaan hoort daarbij. Ik ben een gelukkig mens. Heb een gezin met vier kinderen. Wat ik hoop is dat ik wat eerder kan stoppen met werken, ik spaar daar nu voor en werk dertien tot zestien uur per dag. Ik wil dan nog meer reizen gaan maken, heb een passie voor andere culturen. Ik reis dan met een rugzak en vaak met het openbaar vervoer. Zuid-Afrika was tot nu toe mijn mooiste reis. Mensen waarschuwden me voor misdaad in de steden. ‘Je moet niet in je eentje daarheen gaan’, zeiden ze, maar dat is precies wat ik wel heb gedaan. Alleen in de trein tussen al die verschillende Zuid-Afrikanen. Ik heb veel met de mensen gepraat daar en veel gezien. Wit onderdrukt daar zwart. Dat is niet goed. Dat kweekt instabiliteit, vroeg of laat komt daar agressie van. Je moet rekening houden met mensen die het minder hebben.
Ook in onze eigen zaak is dat natuurlijk belangrijk. Als ik het steeds beter heb en mijn broer steeds een beetje minder, dan krijg je daar last van. Dus ga ik die broer tevreden stellen. Als ik de enige ben die tevreden is schiet het niet op. Je moet het met z’n allen doen, samen hogerop. Iedereen is dik tevreden.
Toen mijn vader naar Nederland kwam, zei hij: ‘Eerst werken, geld verdienen, dan komen we weer samen in Turkije.’ Mijn broers en ik dachten dat ook, toen wij deze kant uitgingen. Maar zo werkt het niet. We vonden het fijn om weer bij elkaar te zijn. En dan ga je werken, je verdient wat geld, de jaren gaan voorbij en voor je het weet, raak je hier gewend. Ik ga niet meer terug. Dit is een heel leuk land. Maar voor de volle 100% word ik hier niet geaccepteerd, en dat begrijp ik ook. Ik bén gewoon Turks, klaar uit! Mijn wortels kun je er niet uittrekken. Die liggen in Oost-Turkije, de streek van de altijd doorstromende Eufraat. Daar woont nog veel andere familie. Ik heb daarom naar mijn gevoel twee nationaliteiten. Niet dat ik daar een probleem mee heb.”
In deze rubriek komen mensen uit het Regentesse- en Valkenboskwartier aan het woord. Ze vertellen over hun leven hier en over hun inzichten. Samen geven zij onze wijk een gezicht. Wilt u ook geïnterviewd worden, of weet u iemand anders die hier graag aan mee wil doen, mail een korte omschrijving naar: redactie@konkreetnieuws.nl