Ze komt binnen, bekijkt nieuwsgierig alles wat ze aan de muur ziet hangen, gaat aan tafel zitten en doopt haar koekje in de cappuccino. “Op z’n Italiaans”, lacht Veronique Sodano. Ze is theatermaakster en zangeres, en half Italiaans. Een brok dynamiek, dat melancholie in het theater verpakt in humor. Spelen moet Veronique, en zingen!
Dat is altijd zo geweest. Op de basisschool van Veronique stond een podium in de hal. Toen ze daar eenmaal op stond wist ze het: “Dit is wat ik later wil doen”. Wekelijks deed ze dan ook mee aan de schoolopening, een feest vond ze dat. Ook op het de middelbare montessorischool stak ze direct van wal. In een later jaar was de keuze tussen een jaar doubleren en theater maken snel gemaakt. Dan maar een jaartje later van school.
Billy Holliday een man, toch?
Als ze spreekt is het moeilijk om haar te onderbreken. Een waterval, en nog interessant ook. Ze noemt ze zichzelf gekscherend een zangeres die kan lullen en grapjes maken. Een reden waarom ze veel zingt in haar theatervoorstellingen en veel praat tijdens haar muziekoptredens. Alles draait bij Veronique om het vertellen, in al haar facetten. Daarom koos ze op het conservatorium ook voor de jazzrichting. Puur op het gevoel, want veel wist ze daar nog niet van: “Ik dacht dat Billy Holliday een man was”. Later begreep ze waarom Frank Sinatra zo’n te gekke zanger vond: de manier waarop hij het verhaal vertelt bepaalt de swing en ritme van de songs.
Lach en traan dicht bij elkaar
Maar wat is haar eigen verhaal, wat is het dat Veronique motiveert? Ze vertelt over haar laatste voorstelling, ‘#No filter’. Ze komt daar op in haar ondergoed, zonder make up. Dit is wat het is, wil ze daarmee zeggen. Gaandeweg gaat ze filters opbrengen. “In 2014 is mijn broer vermoord. Heftig, heftig. Ik vroeg mij af wat nog belangrijk was. Wil ik zo eerlijk mogelijk zijn, zonder make up, en uitdragen hoe zwaar ik het heb? Of zit er ook schoonheid in het feit dat ik zeg ‘ik breng nu bewust wat filters aan, anders ga ik het niet redden.’ En trouwens, ook voor anderen is het niet leuk als ik alleen die zwaarheid laat zien.” De melancholische onderstroom krijgt zo doelbewust een luchtige verpakking. Iets wat volgens haar ook in de Italiaanse cultuur zit, waar de lach en de traan dicht bij elkaar liggen. Overweldigende dingen moet je lichter maken.
Actualiteit en maatschappij vormen – hoe boeiend ook – nooit het uitgangspunt voor het schijven van de voorstelling. De onderwerpen hebben hoe dan ook betrekking op haarzélf. Ze is daarbij gefascineerd door de ‘human condition’. Waarom doen we wat we doen? Waarom zeg je dat het prima gaat terwijl dat helemaal niet waar is? Veronique is, kortom, altijd op zoek naar de subtekst. Ze zou vast ook een goede socioloog geweest zijn.
Aan de ontbijttafel
Sinds ze in 2008 de finale van het Leids Cabaretfestival haalde maakte ze al vier theatervoorstellingen. Er kwam een eerste muziek-cd en de band werkt nu aan de tweede. Met pop, jazz en sambaliedjes, op Nederlandse teksten. Ze wordt altijd begeleid door een vaste band, waarin haar man David saxofoon speelt. Met hem schrijft ze de muziek en teksten, vaak samen in hun woning aan de Gaslaan. “We zijn meer en meer zoiets als een kunstenaarsduo geworden. Zelfs aan de ontbijttafel hebben we het erover.” Ook de posters, flyers en webteksten maken ze zelf. “Tja, als je geen geld hebt doe je gewoon alles zelf. Je moet het creatief aanpakken, en dat is prima. Hoewel ik ook best wel eens mijn favoriete fotograaf Erwin Olaf zou willen vragen voor een mooie poster, hoor.”
(Kader)
Diva
Veronique wordt ook vaak Diva Sodano genoemd. Waarom? Veronique: “Het is een geuzennaam die ik op het Conservatorium heb gekregen. Voor mijzelf is een diva iemand die er helemaal staat en zich altijd geeft!” Veronique Sodano en band toeren momenteel door het land met het theaterprogramma ‘#No filter’. De tweede muziek-cd komt rond deze tijd uit. In de zomer treedt Veronique met de band regelmatig op in strandtent De Fuut.
info http://www.veroniquesodano.nl
